บล็อกนี้เป็นตอนใหม่ที่จะเริ่มเขียนเพื่อจดคนในความทรงจำหลายๆคนลงมาจากสมอง ขอประเดิมด้วยลุงหมูปิ้งเป็นคนแรก !! …ไม่ใช่อะไรหรอก เขียนทิ้งไว้นานแล้วต่างหาก วันนี้ระหว่างทางเดินกลับบ้าน ใกล้ถึงสี่แยกประจำ ก็พาลนึกถึงบุคคลคนนึงขึ้นมา…ลุงหมูปิ้งตรงสี่แยก ลุงขายหมูปิ้งข้าวเหนียว ตับย่าง และเครื่องในสักอย่างย่าง(ไม่เคยซื้อกินเลย) ปิ้งบนเตาถ่าน แต่ไม่มีตะแกรงกั้นคราบเขม่าใดๆ ปิ้งๆรมควันกันไปนั่นล่ะ ลุงมีลักษณะของคนต่างจังหวัดที่เข้ามาทำกินในกรุงเทพ ลุงมาขายตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เหมือนกัน แต่จำความได้ก็พึ่งพาแกเป็นมื้อเย็นหลายครั้งอยู่ กิจการของลุงจะมาเริ่มตั้งแต่ช่วงเย็นๆ สี่ห้าโมงเป็นต้นไป จนถึงดึกดื่นเที่ยงคืนเลย สมัยนั้นลุงถือว่าผูกขาดตลาดกลางคืนเลยทีเดียว เพราะป้าร้านบะหมี่ก็ขายถึงแค่เย็นๆ แบ่งตลาดกันเรียบร้อย ลูกค้าขาประจำของลุงก็ยามแถวนั้น กินไป แกล้มเบียร์ไป เม้าท์กันไป จะมีหลุดเด็กน้อยไปซื้อบ้่างเป็นครั้งคราวช่วงห้าหกโมงเย็น เด็กที่หยุดซื้อเมื่อจับกลิ่นข้าวเหนียวได้ว่าลุงเอาของเก่ามาคลุกปนอีกและ แต่อีกอาทิตย์ก็กลับไปซื้ออยู่ดี จะว่ารสชาติอร่อยลืม ติดใจ ก็อาจจะใช่สำหรับสมัยนั้น ที่มีแค่ข้าวโรงเรียน อาหารตลาด บะหมี่ และหมูปิ้งร้านลุง อาจจะเป็นร้านหมูปิ้งเดียวที่กินก็ได้ หมูปิ้งของลุงเป็นหมูปิ้งผอมหยองกรอด คือสมัยนั้นจะเป็นหมูปิ้งความกว้าง ข้อครึ่งได้มั้ง เสียบไม้ปลายแหลม ขายไม้ละสามบาท สมัยที่ยี่สิบบาทซื้อหมูปิ้งได้เจ็ดไม้เลย รสชาติหวานๆ มีติดมันตรงโคนเล็กน้อย กินไปดูทีวีไป เพลินแท้ นอกจากหมูปิ้งแล้ว ลุงยังได้สอน?เป็นตัวอย่างให้เด็กน้อยคนนี้ถึงคำว่าเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน ไม่สิคนที่สอนคือ…เมียลุง ที่มาทะเลาะ?(ด่า)ลุงตรงสี่แยกที่ลุงขายหมูปิ้งนั่นละ (ลุงตอบโต้ไหม ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไม่ได้ยินเสียงลุง …