*****วันที่7/30-01-2014 นั่งรถไปหลวงพระบาง และเดินเล่น***** เราตื่นมารอขึ้นรถไปหลวงพระบางตั้งแต่เช้าพอควร โดยก่อนออกเราก็ไม่ลืมแวะไปหาอะไรทาน เพื่อจะได้ทานยาแก้เมารถได้ (ทางที่นี่ขึ้นชื่อมาก) วันนี้ก็ยังขอลองพยายามกับเฝอลาวอีกสักรอบ พร้อมนั่งชมวิววังเวียงยามเช้า             ทางไปหลวงพระบางโหดอย่างที่คาดคิดจริงๆ คดเคี้ยวในระดับที่รู้สึกว่ายาแก้เมารถที่กินเมื่อเช้าน่าจะเอาไม่อยู่เลยทีเดียว

*****วันที่6/29-01-2014 ทัวร์วังเวียง /ถ้ำพูคัม /Blue Lagoon***** วันนี้ตื่นเช้าเล็กน้อย ออกมาเดินหาอะไรรองท้อง เป็นบัคเกต ที่เล็งมาตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เห็นมีขายทั่วเมืองมาก และโรตีนูเทลล่าอีกอันนึง        จากนั้นก็เดินไปถ่ายรูปที่Riverview อีกทีตอนเช้า (ฝังใจมากจริงๆ)       เสร็จแล้วก็ไปนั่งรอที่หน้าบริษัททัวร์ที่เราจะไปวันเดย์ทัวร์ ด้วยวันนี้ ทัวร์วันนี้เราเดินหาซื้อตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น เดินแวะถามทุกร้าน(?)เท่าที่มี ก็ไปจบที่บ.น้ำทิพย์ทัวร์ ด้วยทัวร์มาตรฐานของวังเวียง จริงๆ เราอยากไปหลายๆถ้ำอื่นๆ ไปบลูลากูนด้วย ไม่อยากพายเรือเท่าไหร่ แต่ว่าไม่มีคนซื้อทัวร์เลย ถ้าไปเองจะราคาสูงมาก ด้วยความที่งบจำกัดเราก็เลยเลือกตามทัวร์มาตรฐานไป เพราะถือว่าตอบโจทย์ที่เราคิดมาได้พอดีในเรื่องการล่องแม่น้ำ แต่ถ้าอยากล่องแม่น้ำโดยไม่ต้องพายเรือ ยังมีบริการเรือให้นั่งชมวิวด้วย (ราคาไม่แน่ใจถามได้ตรงRiverview) และการไปลอยห่วงยางชิวๆในแม่น้ำด้วย (ราคาไม่แน่ใจ ความสนุก เห็นทั้งฝรั่งที่กลับมาอย่างสนุก และฝรั่งที่กล้องหล่นน้ำ กลับมาไม่ประทับใจ ร้องไห้ใหญ่)

*****วันที่5/28-01-2014 นั่งรถไปวังเวียง และเดินเล่น***** วันนี้ตื่นเช้า เพื่อรีบมาหาอะไรรองท้องก่อนจะทานยาแก้เมารถ (มีลางสังหรณ์ว่า เมาแน่ๆ) และก็พบว่าร้านส่วนมากยังไม่เปิด…แป่ววว เดินวนอยู่บล็อกนึง สุดท้ายไปจบที่ขนมปังเป็นมื้อเช้า แล้วก็กลับไปนั่งรอรถสามล้อที่จะมารับไปขึ้นรถบัส ตั๋วรถไปวังเวียงของเราคือ รอบ9.30 เราก็นั่งรอๆ เก้าโมงแล้วสามล้อก็ยังเงียบอยู่ เก้าโมงสิบห้าก็แล้ว จนเราต้องไปตามเจ้าหน้าที่ที่พักว่าจะไปทันจริงใช่ไหม และในที่สุดสามล้อก็มา ประมาณ9.30ได้ สามล้อก็พาเราไปส่งยังรถตู้ไปวังเวียง และเราก็งงๆเล็กน้อยว่านี่มันเลยเวลารถออกไปแล้วนะ คุยกับคนขับรถได้ความว่าสามล้อพาเรามาผิดที่ ที่ที่เค้าพามาคือท่ารถตู้โดยสารทั่วไป  แถวตลาดเช้า ที่จะออกเมื่อคนเต็ม (หรือก็คือประมาณเที่ยง) ณ เวลาที่รออยู่คือ เกือบสิบโมง และเค้าไม่รู้ว่ารถบัสของเราอยู่ไหน หรือที่แย่กว่านั้นออกไปหรือยัง !?! เราก็จัดการโทรหาบริษัทที่ซื้อตั๋ว แม้จะคุยกันไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ (ดูเหมือนความสามารถในการเข้าใจภาษาไทยของบริษัทลดลงอย่างเร็ว และภาษาอังกฤษก็ไม่เข้าใจ) แต่ในที่สุดบริษัทก็ส่งรถมารับเราไปที่ท่ารถที่ถูกต้องจนได้