ความสะดวกสบายบางทีก็ลดทอนความทรงจำได้นะ สมัยก่อนการจะมางานหนังสือแต่ละทีเป็นเรื่องที่ต้องรอคอย และไม่ใช่ง่ายๆ ต้องรอวันหยุดแม่ รถเมล์เป็นสิบสายต้องขึ้นแค่137 สายเดียว (จริงๆ73ก.กับ514ก็น่าจะได้ แต่จำไม่ได้มีหรือยัง สมัยนั้นยังมี126อยู่เลย) ไปลงแถวรัชดาและต่อรถสาย136เท่านั้นมาลงศูนย์สิริกิติ์ ตื่นแต่เช้า เดินยันปิด งานจัดสิบวันมาได้เต็มที่2วัน(ส่วนมากจะแค่วันเดียว) เป็นอะไรที่ยังจำได้ดีจนทุกวันนี้ แต่เดี๋ยวนี้นั่งรถใต้ดินมาแปปเดียว ไปธุระโน่นนี่ แวะมาแว้บๆก็ได้ไม่ได้เดินทางลำบากอะไร ก็แอบอยากรู้ว่าเด็กสมัยนี้จะจำความรู้สึกที่มางานหนังสือในรูปแบบไหนนะ แต่นั่งอ่านบนพื้น อยากรีบกลับไปอ่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน

เคยมีความคิดไหมว่า เวลาเรากลับไปทานร้านเดิมๆในอดีตที่เคยกินที่เคยชอบกินแล้ว บางครั้งถึงรู้สึกว่าทำไมมันไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้ว? อย่างตอนเด็กๆชอบฟูจิมาก แต่ตอนนี้ไม่อยู่ในรายชื่อที่จะเลือกกินเลยด้วยซ้ำ นานๆกินที รู้สึกว่ามันก็ธรรมดา ร้านบะหมี่ของป้าตรงซอยบ้าน ตอนเด็กๆกินรัวๆทุกวัน แต่ตอนนี้เดินผ่านเฉยๆ นานๆจะกินสักที รู้สึกว่ารสชาติเปลี่ยนไป มานั่งคิดๆดูบางทีไม่ใช่ร้านหรอกที่เปลี่ยนรสชาติไป แต่เป็นเราเองที่เปลี่ยนไป ออกไปเจอร้านอร่อยๆมากขึ้น กินของดีมากขึ้น มีประสบการณ์มากขึ้น เดินทางไกลขึ้น เรากินของที่อร่อยมากขึ้น เราถึงรู้สึกว่าร้านนั้นรสชาติไม่อร่อยเลย อาจจะเพราะเราเอาไปเปรียบเทียบกัน ไม่รู้สิ ใครว่าเราจะไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันดูเป็นไปไม่ได้ เพราะแค่การโตขึ้นก็ทำให้เราเปลี่ยนไปได้ อย่างเช่น ลิ้นรับรสชาติของเรา แต่บางร้านก็ทำห่วยลงจริงๆ…แต่ที่ยังกิน ทั้งๆที่รู้ คงเพราะเราไม่ได้กินเพื่อรสชาติแล้ว แต่ไปกินเพราะมันนึกถึงเรื่องในอดีตมากกว่า…