เจ้าชายน้อย ในวันที่ฉันเป็นผู้ใหญ่

Little prince เป็นอะไรที่ดูแล้วชอบมาก ชอบในวิธีการเล่าเนื่อง วิธีการเอามาโยงเรื่อง วิธีการนำเสนอเรื่องราว แอนิเมชั่นก็น่ารักน่าเอ็นดูเหลือหลาย

หนังสร้างมาจากวรรณกรรมเจ้าชายน้อยที่โด่งดังไปทั่วโลก แต่เอามาขยายประเด็นและนำเสนอใหม่เพิ่มเติมจากเวอร์ชั่นหนังสืออีก ว่าเจ้าชายน้อยของเราจะเป็นยังไงถ้าโตขึ้นมา? ซึ่งจุดนี้คงต้องมีการขยายตีความเพิ่มเติม แม้เจ้าชายน้อยที่เป็นหนังสือจะออกแนวให้เราตีความเองมากกว่า แต่ก็เข้าใจได้ ว่าเพื่อโยงกับเนื้อเรื่องอีกส่วนนึง

การตีความเพิ่มเติม และเนื้อเรื่องอีกส่วนก็สะท้อนออกมาได้เจ็บแสบและจิกกัดค่านิยมในสังคมได้อย่างนึงเลย โดยจะพูดถึงชีวิต ขนบ และวิธีคิดที่เราทุกคนต้องปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ กฎระเบียบ  อย่างบ้านช่องในเรื่องก็จะแสดงความเป็นระเบียบแบบแผนเดียวกัน ทุกคนขับรถออกไปตามทางเดิมทุกวัน ทำทุกอย่างตามตารางเป้ะๆ ไม่มีที่เผื่อสำหรับความแหวกแนวใดๆ

เป็นวิถีของสังคมที่ต้องทำตามๆกัน ก็เหมือนที่เราๆท่านๆถูกสอนมาว่า ต้องขยันทำงานหนัก ทุ่มเททำงานหนัก เพื่อได้รายรับที่ดี แล้วเราจะได้มีชีวิตที่ดี มีอนาคตมั่นคง และความมั่นคงที่เราไขว่ขว้าหามา เราก็อยากส่งต่อไปให้ลูกเราด้วยเช่นกัน เพราะเราล้วนอยู่ในค่านิยมของการเรียนโรงเรียนดัง แข่งขันกันเข้าโรงเรียนดัง ทำทุกอย่างเพื่อเข้าโรงเรียนที่มีชื่อเสียง เพื่อให้มีชีวิตที่ดี แม่นางเองนี่ยิ่งฟิต และเคร่งมาก นางวางแผนกำหนดไปซะทุกอย่าง ทุกอย่างจริงๆ กี่โมงทำอะไร อายุเท่าไหร่ทำอะไร เป็นรายนาที รายชั่วโมง รายวัน รายเดือน รายปีเลยทีเดียว (แผนจะเยอะไปไหน) (เห้ย ดูมาทั้งเรื่อง นางเอกชื่ออะไรหว่า?!)

สรุปง่ายๆ โลกใบเล็กๆของนางเอกนั้นไม่เคยมีที่ว่างสำหรับการกระทำนอกเหนือค่านิยม ไม่มีเวลาสำหรับการกระทำที่ไม่วางแผน และไม่นำไปสู่ผลผลิต หรือง่ายๆคือไม่มีที่สำหรับความเพ้อฝัน (ซึ่งเป็นคุณลักษณะเด่นของความเป็นเด็ก) จนกระทั่ง ช่วงปิดเทอมก่อนเข้าโรงเรียนนางเอกก็ได้เจอกับเจ้าชายน้อย

เราดูแล้ว ครอบครัวของนางเอก แม่ทำทุกอย่าง ทุ่มเททุกสิ่งเพื่อให้ลูกมีอนาคตที่ดี ที่การันตีโดยการจบจากโรงเรียนที่มีชื่อเสียง ดูแล้วก็นึกถึงกระทู้พันทิพหลายๆกระทู้ที่ติวเด็กเข้าโรงเรียนประถมกันเลยทีเดียว ทำให้คิดถึงคำถามที่น่าสนใจว่า ชีวิตที่ดี มีอนาคตคืออะไรกันแน่?? ใช่การจบจากโรงเรียนดังไหมนะ? อาจจะใช่ก็ได้ แต่ดูเจ้าชายน้อยจบแล้ว เรากลับคิดว่าเด็กที่ไม่ได้โลดแล่นในโลกจินตนาการ นี่ช่างน่าสงสารมาก

ซึ่งตรงนี้คืออะไรที่ชอบ เพราะมันกัดเบาๆ โรงเรียนที่ทุกคนใฝ่ฝัน จริงๆแล้วมันอาจจะไม่ต่างอะไรกับ โรงงานมนุษย์เงินเดือน ภายใต้ระบบทุนนิยมจริงๆ เพราะในระบบทุนนิยมที่เน้นผลผลิต และประสิทธิภาพ เราต้องการมนุษย์ทำงาน ทำงาน ทำงาน และต้องผลิตออกมาให้ได้ดีที่สุด ซึ่งกระบวนการอัดเม็ดนี้ก็จะต้องแลกมาด้วยอะไรหลายอย่าง อย่างในหนังถือว่าความเด็ก ความสดใส จินตนาการ คือสิ่งที่ยังไม่ได้ขัดเกลา ยังไม่ได้เข้าสู่ขนบแบบนั้น แต่ไม่ต้องห่วง เรามีโรงเรียนที่จะขัดเกลาและปั๊มคนที่เหมือนๆกันออกมาให้และเป็นโรงเรียนที่ทุกคนใฝ่ฝันด้วย(แสบจริงๆ) แม้แต่ตัวเจ้าชายน้อยเอง ยังไม่รอดและลืมเลือนตัวเอง และสิ่งสำคัญในอดีตไปเช่นกัน

เราดูจบแล้วรู้สึกอิ่มเอมใจ เหมือนตอนดูinside outเลย มันไม่ใช่แค่แอนิเมชั่น แต่มันเป็นการเล่าเรื่องของการก้าวผ่านอะไรสักอย่างนึง ซึ่งเรื่องพวกนี้เราดูกี่ทีก็จะรู้สึกว่ามันมีพลังในตัวของมันเองอยู่แล้ว อย่างinside out จะเป็นการเติบโตไปสู่วัยรุ่น การข้ามช่วงวัย แต่เจ้าชายน้อยนี้เราชอบที่ประเด็นมันจิกกัดกว่า และอาศัยเวลาช่วงปิดเทอมของนางเอก ให้เป็นระยะเวลาแห่งการเรียนรู้ ค้นหาและดูแลกุหลาบของตนเอง เป็นการเติบโตและค้นหาความหมายของสิ่งที่สำคัญของชีวิต เพราะทุกช่วงเวลาที่ผ่านไป จะมีสิ่งต่างๆมากมายเกิดขึ้น มีอะไรมากมายหลายอย่างที่เราต้องจำ และที่เราลืมเลือนไปทั้งตั้้งใจและไม่ตั้งใจ

เราเห็นด้วยกับหนังมากๆว่า การโตขึ้นไม่ใช่เรื่องน่าเสียใจ แต่การลืมเลือนสิ เป็นเรื่องที่น่าเสียใจมากกว่า เพราะเราอาจจะมีปิ๊งป่อง หลบอยู่ในซอกลึกอยู่หลายคนเลย สิ่งที่น่าเสียใจกว่าการลืมปิ๊งป่อง คือเราลืมพลังงานในการฝันเฟื่องและจินตนาการของเราไป ดูแล้วย้อนนึกถึงวัยเด็กที่เราจินตนาการไปมากมายหลายอย่างได้ มีความฝัน พลังงานจินตนาการยังมีล้นเหลือ แต่เราลืมเลือนมันไป เพราะโลกแห่งความจริงคอยบอกเราว่ามันเป็นไปไม่ได้! มันกินไม่ได้!

และสิ่งสำคัญที่หนังสอนเราว่าไม่ต้องไปเพ่งมองหรอกว่า สิ่งสำคัญสำหรับคุณคืออะไร เพราะสิ่งสำคัญ ไม่อาจมองเห็นได้ด้วยตา แต่เราต้องใช้ใจรู้สึก และเราทุกคนรู้ดี รู้สึกได้ว่ากุหลาบของเราเป็นยังไง เพราะทุกคนที่ยังมีความรู้สึก คือคนที่ยังมีชีวิต และต้องดำเนินชีวิตต่อไป

เรทความน่าดู เราชอบมาก เราก็จะบอกว่ามันน่าดูและมันดีงาม น่าประทับใจ