ตอนนี้พอมีกระแสเฉลยข้อสอบสังคม โอเนต ม.6ผิดเลยลองโหลดมาดูว่าเด็กสมัยนี้เค้าเรียนอะไรกัน สอบอะไรกัน แต่ว่าพออ่านข้อสอบสังคมตอนนี้ เรากลับรู้สึกเสียใจ ที่ข้อสอบวิชาสังคม มันก็ยังเป็นข้อสอบสังคมแบบที่มันเคยเป็น ชอบเป็นแบบนี้หละ มันวัดแค่เรา”จำอะไรได้” ไม่ได้เพื่อวัดว่าเรา”เข้าใจอะไร” มันก็ยังไม่ได้มีไว้เพื่อวัดว่าเราเรียนรู้อะไรจากประวัติศาสตร์ ความผิดพลาดในอดีตบ้าง แต่เท่าที่อ่านมา พบจุดที่สะกิดใจบางอย่าง ที่เมื่อก่อนก็ไม่เคยรู้สึกอะไร คือ ทำไมข้อสอบเน้นออกเรื่องพุทธศาสนาจัง…เรามีวิชานี้ เราเรียนวิชานี้ แต่มันแทบจะไม่แฟร์กับเด็กที่นับถือศาสนาอื่นเลย (แม้ในความเป็นจริงจะถือว่าแฟร์แหละนะ เพราะเด็กพุทธส่วนใหญ่ก็ใช่จะรู้เรื่องพุทธศาสนา เข้าวัดกันรัวๆ หรือวัดจะสอนเรื่องนี้ถ้าเราเข้า..อันนี้ไม่แน่ใจ แต่ประสบการณ์ที่ไปวัดมา ก็แทบไม่เคยเจอ) แต่ทำไมเราถึงได้ออกข้อสอบเน้นแต่ศาสนาพุทธล่ะ?? โอเค มันมีข้อสอบศาสนาอื่นด้วย แต่สัดส่วน พุทธศาสนา 8 ข้อ อิสลาม 3 ข้อ คริสต์ 2 ข้อ…ไม่น่าเรียกว่าเท่าเทียมมั้ง

ความสะดวกสบายบางทีก็ลดทอนความทรงจำได้นะ สมัยก่อนการจะมางานหนังสือแต่ละทีเป็นเรื่องที่ต้องรอคอย และไม่ใช่ง่ายๆ ต้องรอวันหยุดแม่ รถเมล์เป็นสิบสายต้องขึ้นแค่137 สายเดียว (จริงๆ73ก.กับ514ก็น่าจะได้ แต่จำไม่ได้มีหรือยัง สมัยนั้นยังมี126อยู่เลย) ไปลงแถวรัชดาและต่อรถสาย136เท่านั้นมาลงศูนย์สิริกิติ์ ตื่นแต่เช้า เดินยันปิด งานจัดสิบวันมาได้เต็มที่2วัน(ส่วนมากจะแค่วันเดียว) เป็นอะไรที่ยังจำได้ดีจนทุกวันนี้ แต่เดี๋ยวนี้นั่งรถใต้ดินมาแปปเดียว ไปธุระโน่นนี่ แวะมาแว้บๆก็ได้ไม่ได้เดินทางลำบากอะไร ก็แอบอยากรู้ว่าเด็กสมัยนี้จะจำความรู้สึกที่มางานหนังสือในรูปแบบไหนนะ แต่นั่งอ่านบนพื้น อยากรีบกลับไปอ่านคงรู้สึกไม่ต่างกัน

เคยมีความคิดไหมว่า เวลาเรากลับไปทานร้านเดิมๆในอดีตที่เคยกินที่เคยชอบกินแล้ว บางครั้งถึงรู้สึกว่าทำไมมันไม่อร่อยเหมือนเดิมแล้ว? อย่างตอนเด็กๆชอบฟูจิมาก แต่ตอนนี้ไม่อยู่ในรายชื่อที่จะเลือกกินเลยด้วยซ้ำ นานๆกินที รู้สึกว่ามันก็ธรรมดา ร้านบะหมี่ของป้าตรงซอยบ้าน ตอนเด็กๆกินรัวๆทุกวัน แต่ตอนนี้เดินผ่านเฉยๆ นานๆจะกินสักที รู้สึกว่ารสชาติเปลี่ยนไป มานั่งคิดๆดูบางทีไม่ใช่ร้านหรอกที่เปลี่ยนรสชาติไป แต่เป็นเราเองที่เปลี่ยนไป ออกไปเจอร้านอร่อยๆมากขึ้น กินของดีมากขึ้น มีประสบการณ์มากขึ้น เดินทางไกลขึ้น เรากินของที่อร่อยมากขึ้น เราถึงรู้สึกว่าร้านนั้นรสชาติไม่อร่อยเลย อาจจะเพราะเราเอาไปเปรียบเทียบกัน ไม่รู้สิ ใครว่าเราจะไม่เปลี่ยนไปเลยไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน มันดูเป็นไปไม่ได้ เพราะแค่การโตขึ้นก็ทำให้เราเปลี่ยนไปได้ อย่างเช่น ลิ้นรับรสชาติของเรา แต่บางร้านก็ทำห่วยลงจริงๆ…แต่ที่ยังกิน ทั้งๆที่รู้ คงเพราะเราไม่ได้กินเพื่อรสชาติแล้ว แต่ไปกินเพราะมันนึกถึงเรื่องในอดีตมากกว่า…

ท่าทีของกรมขนส่งทางบกต่อUber เป็นอะไรที่ตลกมาก แค่รู้สึกว่านี่ระบบความคิดแบบราชการมันมาครอบการพัฒนาไปหมดแล้ว ประเด็นที่สะดุดใจที่สุดที่กรมการขนส่งอ้างเรื่องUber ผิด (นอกจากการใช้รถผิดประเภท ซึ่งก็ผิดจริงตามนั้น) แต่อีกสองเรื่องที่เหลือนี่บอกตรงๆว่ากรุงงมากฮะ เรื่องแรก ค่าโดยสารแพงกว่าปกติ มากกว่าราคามาตรฐานที่ตั้ง คือแบบ งงมากว่ามันถือว่าผิดได้จริงๆหรอ โอเครในแง่กฎหมายมันอาจจะผิด แต่ในแง่ของธุรกิจแล้ว Uber มันคือแท๊กซี่เฟิร์สคลาสหรือป่าว แบบพัฒนาบริการมาเหนือระดับ ให้คนยินดีที่จะจ่ายแพงขึ้นเพื่อบริการที่ดีขึ้นหรือป่าว? การเอามาตรฐานราคามาตีกรอบแล้วบอกว่าผิด ส่วนตัวคิดว่ามันแปลกมาก เพราะUber เองบอกชัดอยู่แล้วว่าตัวเองแพงกว่า ถ้าอยากนั่งราคาปกติไปใช้แท๊กซี่ทั่วไปได้ คนใช้บริการนี่คือเรื่องของความพอใจล้วนๆเลยนะ แต่กลายเป็น่วาประชาชนอยากได้บริการที่ดีขึ้นและยอมจ่ายราคาแพงขึ้นเป็นเรื่องผิด แต่แท๊กซี่เหมา ปิดมิเตอร์นี่ก็มีวิ่งกันให้เพียบเลยแหะ เรื่องถัดมาคือ การใช้บัตรเครดิตอาจจะถูกหลอกลวงได้ โอ้ยยยยยยยมายยยยย นี่เป็นอะไรที่ช็อกและงงมาก ว่าจริงหรือ นี่คือหนึ่งในสาเหตุที่Uberผิด ภาษาชาวบ้านคือล้อกรุเล่นปะเนี่ย คือท่านอธิบดีอาจจะต้องทำความเข้าใจว่าบัตรเครดิตเนี่ยมันไม่ใช่รูดผ่าน รูดผ่าน มันจะต้องมีการกรอกรหัสอยู่ แต่ แน่นอนมันมีความเสี่ยงในระดับหนึ่งสำหรับผู้ที่ใช้อย่างไม่ระวัง แต่มันก็เป็นทางเลือกนึงในการชำระเงินนอกไปจากเงินสด ซึ่งก็ไม่เห็นจะเสียหายอะไร ใจคอไม่น่าจะล็อกให้มันจบอยู่แค่การจ่ายเงินสด ซึ่งบางทีเป็นจ่ายเงินแบบที่ไม่ได้ทอนด้วยน่ะสิ แถมส่วนใหญ่ก็เน้นปัดขึ้นน่ะสิ (บางทีก็ไม่อยากปัดหรอก ไม่ได้ประทับใจบริการอะไรขนาดนั้น) สิ่งที่ทำให้ทึ่งที่สุดในการอยู่ในสังคมไทย คือความเห็นของผู้หลักผู้ใหญ่เจ้าหน้าที่ผู้เกี่ยวข้องนี่แหละ โทร191ไม่ติด บอกคนโทรไม่ได้โทรมา มีบริการแท๊กซี่ที่ดีขึ้นไม่ยอมให้ประชาชนใช้ ให้อยู่กับระบบเดิมๆ ทั้งหมดแทนที่จะบอกว่าจะทำให้ดีขึ้นได้อย่างไร จะแก้เรื่องเบอร์191ยัไง …